Σας έχω όλους!
Η πιο μπουρούχα και με διαφορά!
CB 175 του 1973, με 27 (;;
αλόγατα, η πιο σπορτίφ μικρή μοτοσικλέτα της Χόντα, παρακαλώ! Αγορασμένη το 80, ήδη γερασμένη, τρακαρισμένη με μπροστινό από Καφασάκι Ζ200, κόλλες αντί για φλάντζες, ηλεκτρικά με το φάντασμά τους, εξάτμιση «ελευθέρας’ τύπου μπουρί - μαντέμι, από συνοικιακό σιδερά και σχάρα από τον ίδιο πρωτομάστορα . Ναι, αλλά δικιά μου! Κατάδικιά μου! Ούτε μπαμπάδες, ούτε παππούδες. Οικοδομή και λαχαναγορά, με τον παρά μου και την κυρά μου, που λένε. Τέρμα τα νοικιάρικα και δανεικά, το ξεροστάλιασμα μπροστά στα θηριώδη τουριστάδικα. Με το χαρτί στο χέρι, βουρ για την Αθήνα, όπου φίλος φίλου την είχε για πούλημα (με ξέσκισε ο παλιοπ…), κατευθείαν μεταβίβαση και επιστροφή αυθημερόν στη Φραπούπολη με κρανάκι τράκα από τον κυρ Αλέκο τον υδραυλικό. Τι Easy Rider και τί Hell Angel, ο Στελάκης στον έβδομο ουρανό, μπριόζος καβαλάρης στο highway Αθήνας – Θεσσαλονίκης, με τη δύση καταπρόσωπο… μπρρρ… ανατρίχιασα.
Μηχανάκι σούργελο, αλλά κρανάκια σένια! Δυο Shoei από φοιτητή στη Γαλλία, μεταχειρισμένα, ζευγάρι (!) περικαλώ στο χρωματισμό, με αυτό του συνεπιβάτη να έχει και φωσφοριζέ βαφή. Σούργελο το μηχανάκι, αλλά τέτοιες κρανούκλες δεν έβλεπες εκείνη την εποχή στη Βαλκανική! Ε, ρε κουστουμιά ο σακάτης, που λένε!
Φόρτωμα το κορίτσι και έναν στρατιωτικό «πούτσο», λουκάνικο επί το ευγενέστερον και πρώτη κοντινή τσάρκα: Θεσσαλονίκη – Μονεμβασιά. Μέέέγκλα! Αλλά και το πρώτο αίμα…
Το μηχανάκι μού έκανε τη χάρη επί πολλά χρόνια. Σε πείσμα Σαρακακαίων, Δαβανοπουλαίων και όλων των ανεκδιήγητων παπατζήδων – με μία εξαίρεση- μαστόρων της εποχής. Κράτησε βέβαια το φοιτητικό μου κομπόδεμα σε πυρετώδες delirium tremens κάνοντας τους Βαρδαρίσιους εμπόρους και κλεπταπ…, συγγνώμη, παλιατζήδες λίγο πλουσιότερους, αλλά δεν με τσάκισε ποτέ. Με έριξε, ναι! Αίμα πολύ… τίποτε σοβαρό όμως, εκτός από ηρωικές εμφανίσεις με παράσημα μάχιμου βετεράνου. Τα μεταχειρισμένα Continental και τα φρέσκα Barum δημιουργούσαν πολιτισμικό σοκ και το μεταχειρισμένο De Carbon αποτελούσε κατάκτηση, σα διδακτορικό στο μοτοσικλετισμό ένα πράμα! Δεκάδες χιλιάδες παθιασμένα χιλιόμετρα!!!
Τη χάρισα σε ένα φίλο το 89 που δεν αγάπησε τα κουσούρια της. Την άφησε στην αποθήκη του πατρικού του στο Ασβεστοχώρι. Όταν την γύρεψα για μια μερακλήδικη αναπαλαίωση, την είχε ήδη αποσύρει μαζί με τα μπάζα ο σκληρόκαρδος εργολάβος που πήρε την αντιπαροχή. Σχεδόν εύχομαι να τη βούτηξε κάνας εργατάκος.
Η βέσπα Κόζα που τη διαδέχθηκε, καινούρια με όλα τα αξεσουάρ - μια απελπισμένη απόπειρα να ωριμάσω - δεν βρήκε θέση στην καρδιά μου. ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΗΧΑΝΗ!!! Παρηγορήθηκα μόνο όταν την ξεφορτώθηκα για ένα καγκουρεμένο, ινδιάνικο TDR, που το λάτρεψα και μου το ανταπέδωσε! Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
¨Εχετε το προνόμιο να χαϊδέψετε με το βλέμμα σας τη δέσποινα των λογισμών μου. Κλείστε τα μάτια σας και φανταστείτε την σε μπλε και στην αθλιότερη των καταστάσεων.
Θέμα: CB 175 Το πρώτο αίμα 
Σαβ Ιαν 12 2008, 10:31
